Przyszła trasa rowerowa Stargard - Ińsko

53°20'50.52"N 15° 2'22.21"E Trasa rozpoczyna się na terenie dawnych obiektów stacyjnych przy ulicy Brzozowej. Zostały one wzniesione w latach 90-tych XIX wieku wraz z budową linii kolejowej (Szwajlik, 2002). Na dzień dzisiejszy w niektórych budynkach znajdują się lokale mieszkalne, a część z nich jest zamknięta. Po ich wyremontowaniu i adaptacji można tu urządzić niewielką noclegownię i przechowalnię rowerów dla przyjezdnych turystów

53°20'59.81"N 15° 2'12.79"E Skrzyżowanie z ul. Brzozową

53°21'7.79"N 15° 1'14.22"E Wjazd do KPRB

53°21'31.40"N 15° 0'35.11"E Granica miasta Stargardu

53°22'21.85"N 14°59'53.44"E Rozwidlenie torów przed przystankiem w Żarowie

53°22'48.14"N 15° 0'0.37"E Obiekt dawnego przystanku Żarowo Wieś Żarowo jest położona około 5 km na północny zachód od Stargardu, po lewej stronie rzeki Iny. Pierwsze wzmianki o Zarowie pochodzą z 1248 roku, kiedy to szczeciński książę Barnim I przekazał wieś Żarowo (łącznie ze Skalinem) biskupom kamieńskim. Od 1356 roku Żarowo zostało przekazane magistratowi stargardzkiemu i do XIX wieku było jego własnością. W 1939 roku we wsi było czternaście gospodarstw rolnych o średniej powierzchni ponad 20 ha. (Olszewski, 2005). W środku wsi, rozplanowanej w kształcie owalnicy, wznosi się neoromański kościół z granitowych ciosów o różnych barwach, zbudowany na początku XX wieku, najprawdopodobniej oparty na XVIII-wiecznych murach (Olszewski, 2005). Od strony wschodniej, do świątyni przylega pięcioboczna absyda. Szczyty wschodni i zachodni zostały udekorowane blendami. Wieża jest trzykondygnacyjna, kryta dachem namiotowym. Wewnątrz świątyni: strop belkowany, odeskowany, empora organowa i ławki z czasów budowy kościoła. Ołtarz z olejnym obrazem „Serce Pana Jezusa”. Cmentarz przykościelny ogrodzony kamiennym murem, a w nim od strony północnej XV-wieczna gotycka bramka zamknięta ostrym łukiem, dekorowana fryzem wnękowym (Olszewski, 2005). Przy kościele stary drzewostan (akacje, jesiony, świerki i wiązy oraz pomnik przyrody – lipa drobnolistna). W zachodniej części wsi, na cmentarzu ewangelicki i katolicki, znajduje się pomnik-głaz poświęcony byłym niemieckim mieszkańcom Żarowa, którzy zginęli na frontach I wojny światowej(1914-1918) (Kosacki, 2001). We wsi znajduje się stadninę koni „Horse Riding”, należąca do pana Henryka Cieśli. Nic nie stoi na przeszkodzie zgłębić tam arkana jazdy konnej pod okiem wykwalifikowanego instruktora. Stadnina składa się z kilkunastu sztuk koni rasy anglo-arabskiej oraz zabudowań tzw. małej architektury tworzącej klimat do zwiedzania.

53°22'56.88"N 15° 0'2.37"E Most stalowy na rzece Inie - zabytek kultury technicznej

53°23'9.39"N 15° 0'14.38"E Skrzyżowanie we wsi Lubowo. Jest to stara wieś typu owalnica, położona nad rzeką Iną, około 5 km na północny zachód od Stargardu, założona prawdopodobnie w XIII wieku, a w drugiej połowie XIV wieku zakupiona przez miasto Stargard. Istotną rolę spełniało Lubowo wieku XVII kiedy to odgrywało rolę gospodarcza, jako przystań dla statków transportujących zboże. W 1940 roku wieś liczyła 175 mieszkańców (Olszewski, 2005). W północno-zachodniej części wsi, na niewielkim wzniesieniu stoi kościół pw. Świętej Rodziny. Został on zbudowany z kamienia i cegły w 1912 roku na miejscu wcześniejszego kościoła ryglowego. Przylega do niego drewniana, XVIII-wieczna wieża, przykryta dwuspadowym dachem. W kościele tym, do 1945 roku znajdował się XV-wieczny gotycki ołtarz-tryptyk, rzeźbiony z drewna lipowego z figurami Marii z Dzieciątkiem, św. Jerzego, św. Katarzyny i innymi postaciami świętych (obecnie w muzeum w Stargardzie). Jego miejsce zajął drewniany barokowy ołtarz, wykonany w 1715 roku, z nowym obrazem Świętej Rodziny (Olszewski, 2005) . Do wyposażenia świątyni należy też mosiężny XIX-wieczny żyrandol oraz dzwon na wieży z napisem w języku niemieckim o treści; „Idźcie, wszystko jest przygotowane!”. W południowo-wschodniej części wsi, u ujścia rzeki Małki , znajdował się młyn wodny, później rozebrany. Murowane budynki mieszkalne we wsi pochodzą z XIX i XX wieku

Most na rzece Małce

Teren dawnego przystanku w Małkocinie. Jest to duża wieś ulicówka o układzie południkowym, położona nad rzeką Małką, około 7 km na północ od Stargardu. Historia wsi sięga wczesnego średniowiecza. Archeolodzy odkryli tu starą osadę oraz ślady grodziska nad rzeką Małką. W okresie 1490-1790 Małkocin był lennem rodziny von Weyher, zaś od 1867 do 1945 roku należał do rodu von Leoper. W środku wsi wznosi się XV-wieczny kościół pw. św. Józefa. Był on spalony w końcu XVI wieku, odbudowany w 1854 roku (Olszewski, 2005). Z tego okresu we wnętrzu zachowała się empora chórowa, ambona i ławki. Wieża kościelna z kamienia i cegły, zbudowana na planie kwadratu, posiada zdobnictwo wzorowane na wieży kościoła NMP w Stargardzie. Na wieży dzwon z 1594 roku. W oknach zachowały się dwa ozdobne witraże z 1888 i 1903 roku. Do wyposażenia świątyni należy XIX-wieczna pseudogotycka chrzcielnica wapienna. Druga, starsza chrzcielnica z granitu wbudowana jest w zewnętrzną ścianę kościoła. Na cmentarzu przykościelnym znajduje się pomnik z czarnego granitu poświęcony żołnierzom niemieckim, poległym na frontach I wojny światowej (1914-1918) z miejscowości Małkocin i okolic. Na północno-zachodnim skraju wsi w pobliżu parku, przez który przepływa Małka, wznosi się dwupiętrowy dwór o wystroju klasycystycznym z początku XIX wieku (Kosacki, 2001). W jego trakcie boazerie dębowe i stolarkę zastąpiono drewnem iglastym, jedynie sala balowa (będąca najokazalszą w całym pałacu i zajmująca dwie kondygnacje) oraz hol, mają dębowe drzwi i boazerię. Obecnie pałac poddawany jest kolejnym pracom remontowym; w jego wnętrzu mieścić się będzie Centrum Edukacji Środowiskowej Uniwersytetu Szczecińskiego.

W tym miejscu tor skręca z kierunku północnego na wschodni, bardzo dobre miejsce na punkt postojowy i widokowy,

Teren dawnego przystanku Storkówko. Wieś, o której pierwsze wzmianki pochodzą z 1491 r. W roku 1604 książę Barnim XIII, na mocy aktu lennego przekazał Storkówko rycerskiemu rodowi von Mildenitz. Około 1850 r. wybudowano miejscowy kościół obecnie pw. Św. Stanisława Biskupa Męczennika (Olszewski, 2005). Jako materiałów do budowy użyto kamienia ciosanego. Drewniana wieża kościelna zakończona jest ostrołukowym hełmem pokrytym blachą. We wsi znajduje się duży park podworski z licznymi starymi drzewami i obiekty folwarczne z przełomu XIX i XX wieku. Na południe od wsi znajduje kilka małych malowniczo położonych jezior – oczek polodowcowych.

Skrzyżowanie z drogą wojewódzką nr 106. Ok. 2 km na południe od tego skrzyżowania leży jezioro Grabowskie. Zajmuje ono powierzchnię 57,47 ha, położone jest na malowniczych i w dużej mierze dziewiczych terenach. Jezioro otaczają lasy i pola. W bezpośredniej bliskości jeziora nie ma zabudowań mieszkalnych ani gospodarskich. Jezioro Grabowskie jest jeziorem o stałych wodach (bez odpływów), zachowującym przezroczystość wód. Jest to miejsce uwielbiane przez rybaków, można tu złowić ryby słodkowodne (szczupak, płoć, leszcz, karaś, karp, okoń). Na terenach położonych na wschodnim brzegu jeziora brak jest podstawowej infrastruktury turystycznej. Mimo, że teren jest bardzo atrakcyjny, przyjeżdżający tu turyści pozostawiają po sobie brud i nieporządek, mimo tego, plaża na jeziorem w okresie letnim stale odwiedzana jest przez turystów.

Teren Stacji Stara Dąbrowa. Siedziba gminy, leżąca w środku gminy w odległości 1km na południe od drogi krajowej nr 142 Szczecin-Chociwel. Historia wsi datuje się od ok. roku 1254, kiedy była lennem rycerskiego rodu von Weddel. Z pierwszej połowy XVI wieku pochodzi kościół pw. Św. Józefa Oblubieńca, zbudowany z kamienia polnego i cegły na planie prostokąta o wym. 16,8 x 9,3 m. Jest to budowla bezwieżowa; metalowa dzwonnica stoi na placu przed kościołem ; dzwon pochodzi z 1924 roku. Do cennego wyposażenia świątyni należą między innymi ołtarz klasycystyczny a w jego górnej części obraz „Chrystus przed Piłatem” z roku 1862 autorstwa Otto Schneidera, empora chórowa, ambona, ławki oraz zabytkowa chrzcielnica z 1572 r. (Kosacki, 2001). Za kościołem znajduje się kaplica cmentarna z kopułą z 2 połowy XIX w.; Cały teren ogrodzony jest kamiennym murem; wokół rosną stare lipy i kasztanowce. We wsi zachowały się zabudowania folwarczne z przełomu XIX i XX wieku oraz zabudowania gorzelni z pierwszej połowy XX w (Olszewski, 2005). Wieś była niegdyś stacją węzłową kolejki wąskotorowej. Tu rozgałęziały się tory w kierunku Ińska i Dobrej Nowogardzkiej.

Skrzyżowanie z drogą gminną Nowa Dąbrowa - Krzywnica. Pierwsze wzmianki o Nowej Dąbrowie pochodzą z XV w., kiedy była ona lennem rodziny von Wedel. Właśnie oni na przełomie XV i XVI w. ufundowali kościoła, wzniesiony z kamieni polnych i cegły. Pierwotnie nadano mu formy gotyckie; szczyt wschodni ozdobiono blendami ostrołukowymi i fryzami. W 1757 roku dobudowano od strony zachodniej wieżę, o bardzo ciekawej, trzystopniowej konstrukcji (Olszewski, 2005). Dół jest konstrukcji ryglowej, środek jest odeskowany, zaś część górna zwieńczona barokowym hełmem. Wewnątrz wieży znajdują się dwa dzwony; zaś wewnątrz kościoła: odeskowany strop, empora chórowa, ławki, ołtarz i ambona z XIX w., krucyfiks procesyjny z XV w.: nad drzwiami wejściowymi zachowała się do dziś szybka witrażowa ze św. Jerzym z 1661 r. Na zewnętrznej, południowej ścianie kościoła umiejscowiona jest płyta, upamiętniająca niemieckich mieszkańców wsi poległych w I wojnie światowej. Cmentarz przykościelny jest nieczynny; we wsi zachowały się zabudowania folwarczne i pałac w parku dworskim.

Teren dawnego przystanku Krzywnica, obok zabytkowego mostu na rzece Krąpieli. Jest to wieś położona nad rzeką Krąpielą ok. 1 km na południe od drogi wojewódzkiej nr 142 Szczecin-Chociwel. Kiedyś we wsi znajdował się zamek wybudowany w roku 1315 przez rodzinę rycerska von Weddel który był ich siedzibą rodową. Obiekt otoczony był murem i wałami ziemnymi. Obecnie znajduje się w ruinie. Na przestrzeni wieków wieś kilkakrotnie była sprzedawana innym właścicielom (Olszewski, 2005). W środku wsi wznosi się murowany z kamienia polnego kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika. Jest to budowla bez wieży, obecnie otynkowana a dach pokryty jest blachą. Wnętrze ma skromne wyposażenie: empora chórowa, ambona i chrzcielnica z XVIII w., kielich mszalny z 1574 r. Zabytkowa jest również figura Chrystusa Męża Boleści, wyrzeźbiona z drewna lipowego, w 2 połowie XV

Most na rzece Krępie. Dalej szlak biegnie groblą pomiędzy stawami. Są to stawy rybno-hodowlane będące ostoją dzikiego ptactwa wodnego, oraz orła bielika.. Można tu urządzić pomosty-platformy dydaktyczne, służące do obserwacji ptactwa.

Skrzyżowanie z drogą krajową nr 20.

Miejsce przecięcia się torowiska wąskotorowego z normalnotorowym w miejscowości Trąbki. Jest to wieś położona około 2,5 km na północny-zachód od Marianowa. Przez wieś prowadzi linia kolejowa relacji Stargard Szczeciński-Koszalin. Nie jest znana dokładna data powstania miejscowości. Do drugiej połowy XVIII wieku była ona w posiadaniu rodziny Runge, następnie do 1944 roku była własnością sześciu kolejnych właścicieli. Od 1945 większość miejscowości stanowiła własność PGR-u. Największy rozwój Trąbek przypada pod koniec XIX wieku kiedy uruchomiono tu linię wąskotorową ze Stargardu przez Starą Dąbrowę i Marianowo do Dobrzan i Ińska. Zwiększone nasilenie ruchu wymusiło konieczność rozbudowy dworca, którą przeprowadzono około 1910 roku w stylu neobarokowym. Dziś po dworcu kolejowym pozostały tylko wspomnienia. W Trąbkach znajduje się pałac w stylu neobarokowym wybudowany w drugiej połowie XIX wieku, który obecnie jest własnością prywatną (Olszewski, 2005). Od strony drogi przed dworem usytuowany jest reprezentacyjny dziedziniec. Za dworem istnieje niewielki park, obecnie w znacznym stopniu zniszczony. Dwa dziedzińce gospodarcze z zabudowaniami z początku XX położone są nieopodal pałacu, wzdłuż wiejskiej drogi.

Wieś Marianowo. Położone jest we wschodniej części Równiny Nowogardzkiej , nad jeziorem Marianowskim. Centralne ulokowanie Marianowa na Pojezierzu Zachodniopomorskim stwarza dogodne warunki dojazdu i komunikacji tak z innymi miejscowościami gminy jak i resztą województwa. Marianowo, które liczy sobie około jednego tysiąca mieszkańców, jest siedzibą władz gminnych stanowi centrum społeczno-kulturalne i turystyczne okolic. Niewątpliwie do najważniejszych atutów miejscowości należą jej walory przyrodnicze, czyli dolina rzeki Krępy i rynnowe jezioro Marianowskie, które wyróżnia się czystością. Brzeg jeziora jest dość urozmaicony, w przeważającej części zalesiony i zarośnięty trzcinami i roślinnością przybrzeżną. W pobliżu miejscowości znajduje się kilka piaszczystych plaż oraz krótkie molo. Jezioro jest doskonałym miejscem dla sportów wodnych takich jak żeglarstwo bądź kajakarstwo. Jest także bogate w ryby słodkowodne, więc może być także rajem dla wędkarzy. Wokół jeziora Marianowskiego, w ostatnich latach powstało kilka obiektów letniskowych. Dzięki licznym walorom krajobrazowym, Marianowo w pełni zasługuje na miano miejscowości rekreacyjno - wypoczynkowej. Niepowtarzalne zasoby naturalne Marianowa i okolic spowodowały, że ok. 75% powierzchni Gminy objęte zostało od 1 maja 2004 r. europejskim programem ochronnym NATURA 2000. W Marianowie znajdują się także zabytki historyczne i architektoniczne takie jak choćby klasztor zakonu Cysterek z XIII w, który miał duże znaczenie dla rozwoju i poziomu miejscowej kultury rolnej murowany kościół z I poł. XV w., stanowiska archeologiczne, pochodzące ze starożytności i epoki kamienia, a także liczne pomniki przyrody, spośród których najbardziej znany jest Dąb Sydonii. Kościół i klasztor zlokalizowane są 500 m od centrum wsi nad rzeką Krępą. Zespół poklasztorny w Marianowie jest jednym z czterech obiektów architektury klasztornej cysterek na Pomorzu Zachodnim, który przetrwał do naszych czasów. Obecnie składa się z kościoła, jednego skrzydła klasztornego (zachodniego) i budynków gospodarczych. Mur otaczający klasztor, park i cmentarz pochodzący sprzed XVIII w. ma wysokość od 1,5 do 2 m oraz długość około 100 m. Posiada trzy bramki wejściowe. Wewnątrz kościoła znajdują się interesujące zabytki architektoniczne: Ołtarz główny, ze scenami Męki Pańskiej składający się z 5 części z 1546 r., zabytkowa ambona z 1727 r. w stylu barokowym z bogato dekorowaną balustradą i baldachimem, tablica epitafijna poświęcona pamięci G.A. von Thuna z 1683 r. W przyklasztornym cmentarzu rośnie wspomniany już, stary zabytkowy dąb zwany „Dębem Sydonii” na pamiątkę pewnej dziewczyny, z którą związana jest historia Marianowa. W drugiej części cmentarza znajduje się pamiątkowa tablica ku czci mieszkańców Marianowa poległych w I wojnie światowej. Historia Marianowa datuje się od 1248 r., kiedy to Barnim I ufundował klasztor cysterek poświęcony Najświętszej Marii Pannie. W roku 1541 pomieszczenia poklasztorne przeznaczono na zakłady i schroniska dla szlacheckich panien, nad którymi władzę sprawował książę. Z historią Marianowa związana jest również postać szlachcianki – Sydonii von Borck, która przebywała w zakładzie wychowawczym dla panien z rodów szlacheckich jako pensjonariuszka. Znalazła się tam po tym jak została skrzywdzona przez własną rodzinę, która pozbawiła ją praw do rodowego majątku. Została niesłusznie posądzona o czary i rzucenie klątwy na ród Gryfitów, a po długim procesie i torturach skazana na ścięcie. Na jej pamiątkę już od ponad 10 lat organizowany jest w Marianowie cykl imprez kulturalno-rozrywkowych pod nazwą „Lato z Sydonią”. W czasie obchodów w miejscowości mają miejsce koncerty zespołów ludowych, folkowych, liczne turnieje sportowe, inscenizacje historyczne oraz wiele zabaw dla dzieci i młodzieży. Serwowane są również tradycyjne potrawy przygotowane w oparciu o najstarsze tajniki kuchni staropolskiej.

Skrzyżowanie z drogą gruntową do Wiechowa, pozostałości przystanku. Wieś usytuowana jest przy drodze powiatowej Marianowo - Dobrzany, nad rzeką Krępą, ok. 1,5 km na południe od dawnego przystanku kolejowego. W pobliżu położone są dwa jeziora Marianowskie i Wiechowskie. Od XIII wieku miejscowość stanowiła uposażenie klasztoru Cysterek z Marianowa, a po rozwiązaniu zakonu zachowała ten sam status wobec zakładu wychowawczego dla panien szlacheckich, mieszczącego się do roku 1944 w obiektach klasztornych. W Wiechowie znajduje się kościół współczesny wybudowany na fundamentach kościoła średniowiecznego. Wieża z kamienia polnego w ruinie, z początku XX wieku oraz dwa cmentarze, jeden przy kościele z XIX w., drugi przy drodze z Marianowa do Dobrzan. Na dawnym cmentarzu przykościelnym, ogrodzonym kamiennym murem, znajduje się pomnik poświęcony ofiarom I wojny światowej. Bliskie sąsiedztwo jezior, rzek i kompleksów leśnych, czyni z Wiechowa wieś o bogatych walorach krajobrazowych, z perspektywą rozwoju turystyki i budownictwa letniskowego. Przez Wiechowo przechodzi znakowany, „czerwony” szlak turystyczny Hetmana Stefana Czarnieckiego, długości 62,5 km, prowadzący od Stargardu do Recza.

Użytek faunistyczny – „Stawy Lutkowskie”. Został utworzony w 1996 roku w dolinie rzeki Dołżnicy, o pow. 42,82 ha,. Za użytek ekologiczny uznany został, ze względów estetycznych, naukowych i dydaktycznych. Celem utworzenia tego użytku jest ochrona cennego ekosystemu wodnego, mającego znaczenie zwłaszcza dla ginących i zagrożonych wyginięciem gatunków płazów i ptaków. Jest to biotop, chroniący lęgowiska gągoła oraz lęgowiska żab i żerowiska żurawi.

Teren dawnego przystanku Mosina, widnieją ślady rozwidlenia torów, pojedyncze podkłady, nasyp.

Teren dawnej stacji w Kozach

Skrzyżowanie z drogą utwardzoną w Białej, teren dawnego przystanku, studnia, zaraz za skrzyżowaniem rozjazd torów na dwa - zjazd do wsi Biala. Wieś położona około 6 kilometrów na północ od Dobrzan przy drodze powiatowej biegnącej w strone Chociwla. Okolica wsi ma charakter typowo rolniczy jednak kilka kilometrów na wschós znajdziemy już granice dużego kompleksu leśnego należącego do Ińskiego Parku Krajobrazowego. Dokumenty z 1254 roku wymieniają Białą jako wieś należącą do marianowskiego klasztoru Cysterek. Najstarszą zachowaną budowlą wsi jest późnogotycki, kamienny kościół z XV wieku (Kosacki, 2001). Wewnątrz kościoła zachowała się późnorenesansowa ambona i chrzcielnica. Na placu przy kościele znajduje się wolnostojąca dzwonnica przykryta dwuspadowym dachem w której znajduje się dzwon z 1925 roku (Kosacki, 2001). Nieopodal placu stoi obelisk z wypisanymi imionami mieszkańców wsi, którzy zginęli w I wojnie światowej.

Skrzyżowanie z szosą Długie - Ińsko przed m. Linówko Jest to wieś położona ok. 5 km na zachód od Ińska nad jeziorem Linówko i południową zatoką jeziora Ińsko. Wieś została założona w XV wieku przez rodzinę Wedlów jako własność dworska. W XVIII wieku powstał tu zespół folwarczny który funkcjonował do lat trzydziestych ubiegłego stulecia. Siedemnastowieczny kościół ryglowy, który wymagał remontu, został zmodernizowany w 1975 roku (Olszewski, 2005). W dość dobrym stanie zachowała się drewniana siedemnastowieczna wieża z zabytkowym dzwonem z 1911 roku. Wewnątrz świątyni zachował się XVII-wieczny kielich (Olszewski, 2005). Niewątpliwym atutem miejscowości jest jezioro Linówko. Przy jego wschodnim brzegu znajdują się pozostałości grodziska słowiańskiego w postaci okrągłego wału ziemnego i ślady po kamiennych umocnieniach. Samo jezioro ma bardzo czyste wody w związku z czym obfituje w liczne ryby słodkowodne m.in. szczupaki, leszcze i węgorze. Ponadto na swej powierzchni posiada kilka pływających wysp którą są ostoją dla ptactwa wodnego – kaczek, perkozów i innych.

Teren stacji Ińsko. Miasto, położone na Wyżynie Ińskiej, nad południowym brzegiem jez. Ińsko, w centrum Ińskiego Parku Krajobrazowego. Pierwsze ślady osadnictwa na tych terenach pochodzą z epoki kamiennej (Kosacki, 2001). Na początku XIII wieku istniała tu osada rybacka, która uzyskała prawa miejskie w drugiej połowie XIII w. po zajęciu pobliskich terenów przez Brandenburgię (Olszewski, 2005). W roku 1334 do miasta sprowadzono zakon dominikanów a kilka lat później rozpoczęto budowę obwarowań miejskich. W 1350 r, margrabia brandenburski Waldemar oddaje Ińsko wraz z okolicznymi terenami rodzinie von Wedel jako lenno. W latach 1402-1454 należało przejściowo do Zakonu Krzyżackiego. W 1657r. miasto zdobyli i zniszczyli Polacy z wojsk Stefana Czarnieckiego. W 1775r. stało się własnością rodu von Göltze oraz Bornstedt, a w 1816 przeszło do prowincji pomorskiej podległej urzędnikowi w Szadzku (Olszewski, 2005). W 1896r. uzyskało połączenie kolejowe linią wąskotorową z Drawskiem i ze Stargardem (Szwajlik, 2002). Podczas II wojny światowej zostało zniszczone w 50%. W mieście zachowały się niewielkie fragmenty murów obronnych z XV w. i kilka kamienic mieszczańskich. Niewątpliwie największą atrakcją jest niezwykle czyste jezioro Ińsko. Ma ono kształt zblizony do ludzkiej dłoni o 5 zatokach. W 2003 roku przy plaży powstało nowe molo o łącznej długości około 500 m. Od plazy w stronę miasta prowadzi ścieżka spacerowa. Jest tu sporo ośrodków wypoczynkowych, kwater prywatnych. Jezioro Ińsko jest rajem dla miłośników sportów wodnych. Można wypożyczyć tu różnoraki sprzęt wodny jak kajaki, rowery wodne i łódki. Jest to centrum wypoczynku w tej części Pomorza. Jedną z atrakcji jest również odbywający się w wakacje przegląd filmowy „Ińskie Lato Filmowe” czyli spotkania z aktorami, reżyserami i projekcje filmów.